STEFAN WYSZYŃSKI

Prymas Polski, mąż stanu; zwany Prymasem Tysiąclecia; od 1948 arcybiskup gnieźnieński i warszawski, od 1953 kardynał. Urodzony 3 VIII 1901 r. w Zuzeli nad Bugiem w wielodzietnej rodzinie organisty. Podstawową edukację uzyskał w Zuzeli i Andrzejowie; wykształcenie średnie zdobywał w Warszawie (od 1912), Łomży (od 1914) i Włocławku (od 1917 — niższe seminarium, czyli Liceum im. Piusa X); następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku (1920); po jego ukończeniu otrzymał święcenia kapłańskie (3 VIII 1924). W 1924 objął wikariat przy katedrze włocławskiej i stanowisko red. dziennika diecezjalnego „Słowo Kujawskie”; pełnił funkcję prefekta kursów wieczorowych dla dorosłych. W. 1925 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Kanonicznego oraz Wydziale Prawa i Nauk Społ.-Ekon. KUL (gł. zajął się katolicką nauką społeczną., zwłaszcza etyką gospodarki); związał się wówczas z księdzem W. Korniłowiczem oraz działał m.in. w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”. W 1929 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Prawa rodziny, Kościoła i państwa do szkoły; następnie otrzymał stypendium zagraniczne i wyjechał do Austrii, Włoch, Francji, Belgii, Holandii i Niemiec w celu zapoznania się ze stanem badań nad chrześcijańską nauką społeczną. Od 1930 wykładał prawo kanoniczne i socjologię w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, był działaczem Akcji Katolickiej i Chrześcijańskich Związków Zawodowych; 1932–39 był red. nacz. „Ateneum Kapłańskiego”, od 1937 członek Rady Społecznej przy prymasie Polski A. Hlondzie.

Okres okupacji niemieckiej spędził — z polecenia swej władzy diecezjalnej — głównie w Kozłówce (Lubelszczyzna) i w Laskach k. Warszawy; prowadził konspiracyjną akcję oświatową; pełnił obowiązki kapelana podwarszawskich formacji AK, m.in. 1944 szpitala powstańczego w Laskach (pseud. Radwan II). W 1945 został mianowany kanonikiem włocławskim i rektorem seminarium we Włocławku; był inicjatorem diecezjalnego tygodnika „Ład Boży”.

W. 1946–48 pełnił godność biskupa lubelskiego; jako Wielki Kanclerz KUL podjął obowiązki związane z odbudową uczelni, prowadził wykłady na Wydziale Prawa i Nauk Ekonomiczno-Społecznych; z jego inspiracji powstał Wydział Filozofii Chrześcijańskiej; zainicjował wydanie Encyklopedii katolickiej. 12 XI 1948 został mianowany arcybiskupem gnieźnieńsko-warszawskim i prymasem Polski, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. W okresie nasilenia komunistycznych represji wobec Kościoła i społeczeństwa stanął w obronie chrześcijańskiej tożsamości narodu, inicjując zarazem politykę rozważnego układania stosunków z władzami państwowymi — 14 IV 1950 podpisał porozumienie regulujące stosunki Państwo–Kościół (pierwszy tego typu akt w krajach Europy Wsch.); 1951 udał się do Rzymu, gdzie od Piusa XII uzyskał potwierdzenie obranej przez Episkopat Polski linii postępowania.

12 I 1953 został kardynałem, nie otrzymał jednak od władz państwowych zgody na wyjazd do Rzymu i na przyjęcie insygniów nowej godności (odebrał je z rąk pap. Piusa XII dopiero w maju 1957). W okresie ponownego wzmożenia walki z Kościołem uwięziony (25 IX 1953) i pozbawiony władzy kościelnej, przebywał kolejno w Rywałdzie, Stoczku Warmińskim, Prudniku i Komańczy; podczas uwięzienia (wspomnienia Zapiski więzienne 1982) sformułował program wielkiej odnowy życia religijnego w Polsce p.n. Jasnogórskie Śluby Narodu (VIII 1956) i — stanowiące jego kontynuację — nawiedzenia wszystkich pol. parafii przez kopię wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej (od 1957). Uwolniony 26 X 1956 powrócił do Warszawy. Opracował założenia Wielkiej Nowenny przed obchodami Tysiąclecia Chrztu Polski (1956–66) — kulminacyjnym punktem 3 V 1966 był akt całkowitego oddania Polski Matce Bożej.

W 1. poł. lat 60., po okresie względnej odwilży, nastąpił kolejny etap konfrontacji prymasa W. i Episkopatu z władzami państwowymi, m.in. doszło do ostrego konfliktu w związku z orędziem biskupów pol. do biskupów niemieckich, wzywającym do pojednania obu narodów oraz Kościoła obchodami milenium chrztu Polski. Ukoronowaniem idei pojednania polsko-niemieckiego była podróż Wyszyńskiego — wraz z delegacją biskupów pol. — do Niemiec (21–25 IX 1978). Wyszyński uczestniczył we wszystkich czterech sesjach Soboru Watykańskiego II, z jego sugestii zostały podjęte w Polsce „czuwania soborowe” (prawie nieprzerwane, całonocne modlitwy różnych grup Polaków w intencji prac i obrad Soboru). Wobec każdej nowej fali konfliktów społecznych w Polsce, stawał w obronie podstawowych praw człowieka i narodu; stosując cierpliwą politykę małych ale stanowczych kroków, odegrał wielką rolę w organizacji pol. struktur Kościoła na Ziemiach Zach. i Pn. (1972 doprowadził do ustanowienia nowych diecezji) oraz trwałego powołania nowych biskupów przez Watykan.

Uwieńczeniem dzieła życia Wyszyńskiego stał się wybór (1978) jego bliskiego współpracownika kard. Karola Wojtyły na papieża. W 1980–81 odegrał rolę mediatora między Solidarnością a władzami państwa, zwłaszcza przy rejestracji NSZZ „Solidarność” Rolników Indywidualnych. Wyszyński zdecydowanie przeciwstawiał się marksistowskiej koncepcji życia społecznego, bronił godności i praw człowieka, w tym prawa do wolności religijnej, prawa Kościoła do swobodnej działalności duszpasterskiej, jednocześnie dążył do moralnego odrodzenia społeczeństwa. W warunkach totalitarnego zniewolenia przyczynił się do tworzenia klimatu duchowej wolności, w którym mogły dojrzewać demokratyczne inicjatywy społeczne. Był jednym z najdłużej zasiadających na stolicy gnieźnieńskiej arcybiskupów; niespełna 80 lat jego życia objęło 57 lat kapłaństwa, 35 biskupstw, 32 prymasowstwa.

Zmarł 28 V 1981 r. w Warszawie, pochowany w krypcie katedry warszawskiej (bazyliki archidiecezjalnej). W 1987 jego doczesne szczątki spoczęły w specjalnie wzniesionej kaplicy w tej bazylice; 1989 zostały rozpoczęte starania o jego beatyfikację. Opublikował zbiory homilii, listów pasterskich i in. prace, m.in.: Duch pracy ludzkiej (1936), Zasięg i charakter zainteresowań katolickiej myśli społecznej (1937), Katolicki program walki z komunizmem (1937), Miłość i sprawiedliwość (napisana po 1940, wyd. 1993), List do moich kapłanów (1969), Kazania świętokrzyskie (t. 1–3 1974–76), Listy pasterskie Prymasa Polski 1946–1974 (1975), Kościół w służbie narodu (1981), Nauczanie społeczne 1946–1981 (1990); spuścizną Wyszyńskiego zajmuje się Prymasowski Instytut Jasnogórskich Ślubów Narodu. W 1994 Wyszyński został pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.

Źródło: Internetowa Encyklopedia PWN

Uroczystość nadania imienia

  Dnia 21 maja  2003 r. odbyła się  uroczystość nadania szkole imienia, poświęcenia sztandaru, otwarcia i poświęcenia pracowni internetowej. Od tego dnia nasza szkoła nosi imię ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Uroczystość miała doniosły charakter. Wzięło w niej udział wielu dostojnych gości. Byli to między innymi:

Pan Arkadiusz Kasznia – Poseł na Sejm RP, przedstawiciel Kancelarii Prezydenta RP

·      Pani Elżbieta Zalewska – Steć z Ministerstwa Oświaty i Wychowania,

·      Jego Ekscelencja  Biskup Siedlecki – Henryk Tomasik,

·      Pan Władysław Świętochowski - Radny Lubelskiego Sejmiku Wojewódzkiego,

·      Pan Kazimierz Mamiński- Wizytator Kuratorium Oświaty w  Lublinie,

·      Pani Kazimiera Goławska – Wójt Gminy Łuków,

·      Pan Bogdan Wiącek – Dyrektor Gminnego Zespołu Oświatowego,

·      Dyrektorzy szkół Gminy Łuków,

·      Proboszczowie łukowskich parafii,

·      Prezesi, kierownicy i komendanci instytucji współpracujących ze szkołą,

·      Sponsorzy,

·      Przedstawiciele lokalnych gazet i  firm,

·      Nauczyciele, emeryci, rodzice i wielu innych gości. 

 Uroczystość rozpoczęła się mszą św. w miejscowej kaplicy celebrowaną przez  ks. Biskupa Henryka Tomasika, podczas  której poświęcił nasz sztandar. Po mszy wszyscy uczestnicy w uroczystym orszaku na dalszą część uroczystości udali się do szkoły.

Po odśpiewaniu hymnu państwowego, powitaniu gości przez Elżbietę Domańską dyrektora szkoły, odczytano akt nadania szkole imienia i zatwierdzenia wzoru sztandaru. Następnie sponsorzy sztandaru, a zarazem absolwenci szkoły ( p. Jan Szczygielski, p. Bogdan Kucharski i p. Adam Suchodolski) przekazali sztandar dyrektorowi szkoły, a ten z kolei przekazał go uczniom. Po czym odbyło się uroczyste ślubowanie uczniów na sztandar szkoły.

 Ks. Biskup w asyście p. wójt  poświęcił w budynku szkoły tablicę upamiętniającą patrona i to doniosłe wydarzenie.

W następnej kolejności odbyła się część artystyczna w wykonaniu uczniów szkoły pod hasłem „ Kocham Ojczyznę”. Montaż ten przybliżył zebranym historię życia patrona szkoły ks. kard. S. Wyszyńskiego. Podziwiano zdolności artystyczne uczniów naszej szkoły. 

W dalszej części dokonano wbicia gwoździ w drzewce sztandaru.

Z okazji tej uroczystości goście otrzymali specjalny biuletyn poświęcony temu historycznemu wydarzeniu, zawierający życiorys patrona, historię szkoły, opis sztandaru oraz osiągnięcia szkoły w wielu dziedzinach.

Następnie p. Poseł Arkadiusz Kasznia odczytał list od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej p. Aleksandra Kwaśniewskiego i dokonał, wspólnie z Ks. Biskupem i p. Wójt,  uroczystego otwarcia pracowni komputerowej, przekazanej nam w ramach programu „Internet w Szkołach – Projekt Prezydenta RP”. Ks. Biskup Henryk Tomasik  poświęcił naszą nową pracownię.

 Do tej pięknej uroczystości doszło dzięki pracy rodziców i wszystkich pracowników szkoły, którzy nie szczędzili czasu na przygotowanie poświęcając swój czas prywatny.

Ta bogata w treść uroczystość na długo pozostanie w pamięci gości i całej społeczności szkoły.

„Światu potrzeba wrażliwych serc” –

święto szkoły w Świdrach

w 5-tą rocznicę nadania szkole imienia

21 maja minęło 5 lat od chwili, gdy Szkoła Podstawowa w Świdrach otrzymała sztandar i nadano jej imię ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Uroczystość rozpoczęliśmy mszą św. w miejscowej kaplicy, którą celebrowali ks. kanonik Tadeusz Dzięga i ks. proboszcz Jan Dudka. Ks. kanonik podkreślił w homilii potrzebę wzrastania młodego pokolenia ku szlachetnym wartościom, wzorując się na sylwetce Patrona szkoły. Uroczysty powrót do szkoły uniemożliwił rzęsisty deszcz, który zmusił nas do „przeniesienia” jubileuszowej imprezy do ciasnej sali gimnastycznej, którą misternie i twórczo nasze panie zmieniły w przyjemny salonik dla gości. Wśród, których znaleźli się: Wójt Gminy Łuków pani Kazimiera Goławska, zastępca wójta pan Wiktor Osik, przewodniczący rady gminy pan Mariusz Osiak, dyrektor GZO pan Bogdan Wiącek, proboszcz ks. Jan Dudka, fundatorzy sztandaru: pan Tadeusz Kucharski i pan Adam Suchodolski, dyrektorzy szkół podstawowych i zespołów szkół z Gminy Łuków, emerytowani nauczyciele oraz pracownicy szkoły, przedstawiciele firm i zakładów działających na terenie Świdrów.

Pani dyrektor Elżbieta Domańska powitała szanownych gości, dzieci i rodziców. Podkreśliła, że przeżywany jubileusz jest wspaniałą okazją, by przypomnieć sobie postać Prymasa Tysiąclecia i spotkać się w gronie ludzi życzliwych szkolnemu środowisku. 

Montaż poetycko-muzyczny zaprezentowany przez uczniów naszej szkoły był doskonałą refleksją dotyczącą sensu ludzkich poszukiwań i odkrywania Boga „na nowo”. Wzniosłe teksty poetyckie, bogate w zasób treści fragmenty homilii ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego i wzruszające pieśni religijne stworzyły niezwykle barwną uroczystość, która ubogaca serca i jest prawdziwą ucztą ducha. Przewodnią myślą montażu było poszukiwanie ponadczasowych wartości – wiary, nadziei i miłości. Doskonałe umiejętności recytatorskie i muzyczne uczniów stworzyły artystyczny „pejzaż” sztuki słowa, którą opracowały p. Elżbieta Goławska i p. Marianna Łukasik.

W kameralnej, podniosłej atmosferze nastąpił ciąg dalszy uroczystości nasi szanowni goście i sponsorzy dokonali symbolicznego wbicia gwoździa. Następnie Pani dyrektor poprosiła gości do zasadzenia „Dębu Wyszyńskiego”, który będzie przypominał naszej młodzieży, że jest metaforycznym dębem narodu.

Na zakończenie uroczystości wysłuchaliśmy refleksji, jakie towarzyszą jubileuszowym spotkaniom – głos zabrali p. Jadwiga Szczygielska, p. Wiktor Osik, p. Bogdan Kucharski.

Pogoda trochę pokrzyżowała nam szyki, atrakcje, które były przygotowane dla dzieci, poczekają na lepszą aurę – ale hot-dogi smakowały wszystkim.

Przygotowana uroczystość jest żywym dokumentem, że wciąż kształtujemy i poszukujemy wrażliwych serc, otwartych dla drugiego człowieka i zdolnych do twórczych poszukiwań.